Nu lupe e na vólpe se ne scévene pe la cambagna, quanne tutte ‘nziéme, sendiérne arrevè ra na chèsa nu bell’addóre re furmagge.
Na vòlda trasute rìnd’ a quéra chèsa, se mangiàrene tutta la recòtta e tutte ru furmagge.
Pe lu rumóre se résceta lu patróne, acchiappa na mazza e rèje tanda mazzète a lu lupe.
Indande la volpe, svélda, se n’èra fusciuta rafòre e s’addecrijèva a sendì lu cumbàgne c’allucchèva pe lu grande relóre.
Ma quanne védde assì lu lupe tutte struppijète pe re grande mazzète, sùbbete penzèje: “quiste, sicure mô se la piglia cu mmé, ca nu l’agge aiutète”.
Accussì se mettìje nu pòche re recòtta nghèpe e accummènzèje a chiange alappòsta: “ oje, cóme me fèce mèle la chèpa! “ e chiangéva... chiangéva.
- Cché è stète, cummè?- rìsse lu lupe - cché t’è succiéss?
- M’ha sfascète la chèpa, óhi che relóre! - féce la vólpe.
- Anghièna ‘ngròppa a mmé - rìsse lu lupe- ca te pòrta ‘ndó lu miéreche.
La vólpe anghianèje nguórre a lu lupe e mèndre se la reréva sótta li baffi; recéva:”NDURLU NDURLU NDÈNE, LU RUTTE PÒRTA LU SÈNE ......
NDURLU NDURLU NDÈNE, LU RUTTE PÒRTA LU SÈNE ..
- Cché ddìce - l’addummanèje lu lupe.
- No, niénde - rìsse la vólpe - éja ca me fèce tròppe mèle la chèpa e rìche còse sènza siénze.
- Resiste, sòra mija, ca natu ppòche e arrevème a lu paése!
E quésta éja la storia re tutte li tiémb e re tutte li crestijène

“NDURLU NDURLU NDÈNE,
A STU MUNNE
LU RUTTE PORTA SÈMBE LU SÈNE”.