(04/03/2020)
LI TĖTTELE
Poesia in dialetto santagatese

di MaestroCastello

Li tìttele re lu paése mije cummuógliene chése ra troppe tiémbe vacande, rìnde abbeta la solitùdene e nun pèha manghe l'affitte.  Ìrmece cunzumète ra lu tiémbe accarezzète ra lu viénde, che la neve cummoglia, e lu sóle arravoglia. A lu paése nu succére mèje niénde: quànne ména luviénde ogni tande cótela na prèta e azzòppa ndèrra cóm'a nu presutte e quéste è tutte! Li tìttele aspèttene chi è sciutepe stu munne a uarangnè la stozza e pure a chi nu le ngozza. Ne tòrna ndrète qualcune ogni tande; ma  piglia la via re lu cambesande: sóna la speratùra cumm'è l'usanzae la chèsa sója perde ogni speranza.  Allora li tìttele tuórnene a fè li huardijènea nu paése re ggènde che àbbeta lundène.